extraterritoriale jurisdictie
Amerikaans Hooggerechtshof verklaart EU en haar lidstaten niet ontvankelijk in grote witwaszaak
In de jaren ’90 smokkelden Colombiaanse en Russische trafficanten drugs naar Europa. Met de opbrengst kochten ze via tussenpersonen grote hoeveelheden sigaretten van het Amerikaanse bedrijf RJR Nabisco. Ze importeerden die vervolgens in Europa. Je zou verwachten dat de Europese Unie en haar lidstaten RJR voor dit witwassen van criminele opbrengsten in Europa zouden vervolgen. Begin 2000 stond het Europees strafrecht echter in zijn kinderschoenen. Centrale afdwinging bestond niet en de coördinatie van strafvervolgingen in Europa liet ernstig te wensen over. Om toch tot een vorm van centrale vervolging van RJR te komen vonden de EU (de Europese Gemeenschap indertijd) en haar lidstaten er niets beters op dan in 2000 als eisers op te treden in een procedure in de Verenigde Staten op basis van de RICO Act (Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act). Die wet was in 1970 aangenomen om de maffia aan te pakken. Hij geeft niet enkel een mandaat aan Amerikaanse autoriteiten om een strafprocedure tegen ‘racketeers’ zoals RJR te starten, maar staat slachtoffers van de activiteiten van racketeers ook toe een civiele claim in te dienen bij Amerikaanse rechtbanken. Een dergelijke procedure is overigens erg aantrekkelijk, aangezien de eiser een drievoudige ‘punitieve’ schadevergoeding kan verkrijgen (treble damages). De EU en haar lidstaten voerden aan dat zij schade hadden geleden door de activiteiten van RJR, met name zouden hun nationale sigarettenindustrieën en de Europese financiële instellingen benadeeld zijn, zouden belastinginkomsten misgelopen zijn door zwarte-marktverkoop van sigaretten, en zouden Europese munten instabiel geworden zijn.
Going it alone – the EU adopts its own maritime emissions monitoring scheme as the IMO lags behind
While the consequences of climate change have activists up in arms, the international community’s response has been fraught with stagnation, and remains somewhat disillusioning. After a series of disappointing Conferences of the Parties to the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC), all hopes are set on the Paris summit to be held later this year. In the midst of this stalemate, the EU has been profiling itself as a protagonist of the global climate, with an ambitious Climate and Energy Package. In its latest move, the EU has adopted Regulation (EU) No. 2015/757 (‘the Regulation’), which came into force on 01 July 2015, and lays out a monitoring, reporting and verification scheme (MRV) for ships. The MRV requires ships to monitor their CO2 emissions according to a verified monitoring plan, and report the results to the Commission. This step has been on the EU’s agenda for over five years, and forms the first concrete phase of the inclusion of maritime emissions in the Union’s own reduction commitment. While according to the EU, the scheme would bring ‘momentum for international agreement’, the shipping industry reacted coolly, warning that the EU initiative risked putting multilateral negotiations ‘in jeopardy’.